Voetreflexologie? Niet te verwarren met voetmassage!

De voetreflexologie (ook reflexologie of reflexzonetherapie) is een pseudowetenschappelijke alternatieve geneeswijze die ervan uitgaat dat alle organen en lichaamsdelen in verbinding staan met plaatsen op de voeten. De reflexologie deelt de voetzool in — sommigen voegen daar ook de handen en de oren aan toe — in zones die corresponderen met delen in het lichaam zoals het hart en de lever en stelt dat de massage van deze zones een onbelemmerde energiedoorstroming in het hele lichaam herstelt en/of onderhoudt, en dat aan de voetzool gevoeld kan worden met welk corresponderend orgaan er iets aan de hand is. Reflexologie meent dat energiedoorstroming de basis is van onze gezondheid en dat ziekte het gevolg zou zijn van energieblokkeringen. In veel gezondheidscentra en massage-instellingen wordt massage van de reflexzones vandaag toegepast als hoogontwikkelde vorm van de fysiotherapie. Ze kan geen noodzakelijke behandeling door de regulaire geneeskunde vervangen, maar veel therapeutische maatregelen zinvol complementeren. 

Voetreflexologie is een aangename, natuurlijke en veilige methode om je gezondheid te bevorderen. Het werkt wel steeds aanvullend naar zelfgenezing en meer vitaliteit. Het is een drukpuntmassage waarbij druk wordt uitgeoefend op reflexzones in de voet. Deze staan in verbinding met organen en delen van het lichaam. Deze energiebanen zouden we op ongeveer 800 punten in ons lichaam kunnen beïnvloeden. Ook de acupunctuur gebruikt deze punten, maar werkt in tegenstelling tot reflexologie met naalden die op de reflexpunten in de huid worden gestoken. De makkelijkste plaatsen om te beïnvloeden zijn de handen en de voeten. 
Het woord ‘reflexie’ staat voor ‘spiegel’: de voet weerspiegelt ons hele organisme.

Voetreflexologie is een volledig geaccepteerde vorm van manuele therapie.
De in dit domein opgebouwde kennis leidt vaak tot onverwacht goede resultaten.
Deze behandeling stelt geen enkele medische diagnose, noch vervangt het enige medische handeling!

Een gezond menselijk lichaam is een schitterende machine, waarvan ieder onderdeel perfect functioneert, in evenwicht gehouden door een stelsel van klieren, organen, zenuwen, chemische stoffen, etc. Maar functioneert één van deze componenten niet, dan is het gevolg overal in het lichaam merkbaar. Dan ben je uit evenwicht. Dat is de basis van de reflexzonetherapie. 

OORSPRONG EN ONTWIKKELING

De oorsprong van de reflexologie ligt al duizenden jaren terug. Het werd al toegepast in landen als het oude Egypte, China, India en bij de bevolkingsgroepen van Noord- en Zuid-Amerika. De tegenwoordige therapievorm heeft haar wortels in de zonetherapie en de Chinese acupunctuur.
Grondlegger van de Westerse zonetherapie is William Fitzgerald, een Amerikaanse arts. De kennis van de geneesmethoden van de indianen koppelde dr. Fitzgerald aan zijn ervaringen en de waarnemingen uit zijn praktijk. Hij verdeelde het lichaam in 10 lengtezones. Hij onderwees deze methode aan artsen en therapeuten. In 1917 publiceerde hij zijn eerste boek “Zone Therapy, or Relieving pain at home”. Om pijn te verlichten, oefende hij druk uit op verschillende delen van de vingers. Toch was er niet veel belangstelling voor het boek. Dokter Joe Riley, een vriend van Fitzgerald, nam het initiatief om de ontdekkingen bij een groter publiek onder de aandacht te brengen.
Maar diegene die de reflexzonetherapie echt bekendheid heeft gegeven is Eunice Ingham (een fysiotherapeute). Zij kwam er achter dat de voeten gevoeliger waren dan de handen en begon vanaf 1930 haar theorie van voetreflexzonetherapie te ontwikkelen. Hieruit is de zogenaamde “Ingham-drukmassage-methode” ontstaan. De uitgang van de theorie is, dat de voet (zool) een “kaart” is van de rest van ons lichaam. In 1938 verscheen haar boek “Stories the feet can tell” waarin ze haar methode beschreef. Eunice Ingham werd bekend als de “moeder van de reflexzonetherapie”. Tot op de dag van vandaag wordt deze methode nog gebruikt en onderwezen door o.a. haar neef Dr. Dwight C. Byers.